Pod koniec maja miałam wystąpienie przed absolwentami kierunków MBA w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu. Grono było zainteresowane i szybko wdało się w konwersację, co lubię. Dlatego postanowiłam, jeszcze przed powrotem do Warszawy, zrobić konkurs – tym bardziej, że …
Może tego doświadczyłaś sama będąc mamą dorosłego dziecka. Może to dopiero przed Tobą. A może zainteresuje Cię punkt widzenia Twojej mamy. Pomysł na tekst zrodził się wczoraj między gulą łez duszących gardło, z drugiej zaś oburzeniem, które przy moim włoskim temperamencie grozi burzą z piorunami.
Zwykle, kiedy pracuję z kobietami-liderami, rozmawiamy o tym jak osiągnąć stan, który łatwiej (chyba?) przychodzi mężczyznom, kobietom zaś trudno. Ten stan ma postać przekonania, które brzmi:
„Pamiętaj, Joasiu”, powiedział wiele lat temu mój Mentor, „że perfekcjonizm jest formą egoizmu”. Pamiętam, mój drogi Mistrzu. Przećwiczyłam na własnym grzbiecie wszystkie „frustry” i dylematy kobiety, która z jednej strony chce być idealnym szefem w dużej firmie równocześnie będąc idealną matką, żoną i kochanką. I która, próbując zawsze czynić cuda zapomina, że nasi bliscy nie potrzebują cudotwórcy. Oni potrzebują szczęśliwej MNIE („tfu, cóż za egoizm!”). A jeśli tego im dać nie mogę, potrzebują mojego zmęczonego ciała świadczącego o mojej fizycznej obecności. Nade wszystko, zaś, potrzebują mojej uważności i czujności. Choćby online.
Każda z nas może powyższe role matki, żony, kochanki, opiekunki, partnerki etc. uporządkować wedle własnej hierarchii potrzeb. Czytaj dalej…
